Bangkok, here I come

Zestien maanden uitgekeken naar deze reis en eindelijk is het dan zover.
Na een reis van heeeeel veel uur ben ik aangekomen in Bangkok. De vlucht was behoorlijk vermoeiend. Helaas nauwelijks geslapen, ondanks dat ik een prima plekje had. Ik had bij Emirates een stoel aangevraagd bij de nooduitgang en mijn verzoek was op beide vluchten ingewilligd. (bedankt voor de tip, Patty) Dat was wel erg lekker omdat ik nu mijn benen kon strekken. Ik heb na een vlucht van een paar uur altijd pijn in mijn knieen omdat je zolang in dezelfde houding zit. Maar nu dus niet. Het nadeel was dan wel weer dat ik naast me een moeder met kind van 1,5 had zitten en dat kind tetterde menig maal in mijn oor als ze haar zin niet kreeg. Maar ja, je kan niet alles hebben. Ik denk dat ik tenminste een half uur tot 3 kwartier in de rij voor de douane heb gestaan. Mijn god, wat ging dat traag zeg. Maar uiteindelijk kreeg ik dan toch mijn stempeltje van een hele lieve lachende Thaise dame en mocht ik eindelijk het land binnen. Alle tassen waren inmiddels al van de band af en gelukkig lag mijn tas lag met nog 3 andere tassen naast de band te wachten. Vervolgens in de trein gestapt en ik kon tot het eindpunt blijven zitten. Bijna iedereen was druk bezig op zijn mobiel of Ipad. Thailand is daarin zeker niet achter gebleven. Sterker nog, ik heb vandaag echt moeten zoeken naar een internet cafe. Die zijn hier nauwelijks nog te vinden. Dat was 10 jaar geleden wel anders. Toen vond je er eentje op elke straathoek. Gelukkig is er nog 1 computer vrij, want de overige 20 computers zijn bezet door de Thaise jongeren die allemaal computerspelletjes zitten te spelen. Jammer dat ik het geluid niet kan laten horen. Ze zitten allemaal tegen elkaar te gillen en het is een drukte van jewelste. En daar zit ik dan, als enige vrouw en als enige toerist. Best grappig. Voor de prijs hoef je het niet te laten. 15 baht voor 1 uur internetten, dat neerkomt op maarliefst 37,5 cent. Moet wel effe wennen aan het toetsenbord, want met al die Thaise tekentjes, valt het niet mee om een uitroepteken te vinden. Die zal je dus ook niet in dit reisverslag zien, want ik heb hem nog niet kunnen ontdekken.

Gisteren ben ik na een taxirit met een hele aardige Thaise taxichauffeur die de oren van mijn hoofd vroeg (ben je getrouwd, waar kom je vandaag, waarom is je man niet bij je etc.) na een half uurtje bij mijn hostel afgezet. Ik deel de kamer met twee Japanse en 1 Duitse dame. Ziet er allemaal prima uit. Er is airco op de kamer, we hebben gratis wifi en zelfs het ontbijt is inbegrepen in de luttele 19 euro die ik heb neergeteld voor 2 nachten verblijf. En ik zit ook nog eens op slechts 10 minuten lopen van Khao San Road. Vannacht heeft het zo hard geregend dat ik dacht dat het dak het zou begeven. Maar als je dan de volgende ochtend uit je raam kijkt, is de lucht strak blauw. Zodra je maar je hostel verlaat, ben je binnen 5 minuten doorweekt van het zweet. 30 graden is het zeker. Het eerste sightseeing rondje heb ik er al op zitten. Vanmorgen de Grand Palace bekeken en ik was niet de enige. Ik kon over de koppen lopen, zo druk was het er. En net ook al de eerste soevi's geshopt. En dat is wel het bijzondere aan alleen reizen, contacten zijn zo makkelijk gelegd. Ik heb vandaag al met diverse mensen gepraat en heb net met 2 Nederlanders (vader en zoon) op het terras iets zitten drinken. Zo makkelijk gaat dat hier. En ik ga ervan uit dat het voor de rest van de tijd niet anders zal gaan.

Reizen is voor mij vooral verbazen. Je ziet zoveel dingen die je niet kent of juist dingen die ook voor ons zo normaal zijn, maar waarvan je dan weer denkt dat ze hier niet normaal zijn. Ik ben benieuwd wat er allemaal op mijn pad komt. Morgenmiddag vlieg ik naar Hat Yai in het zuiden van Thailand. Van daaruit reis ik naar Koh Lipe, waar ik eerst een paar daagjes lekker ga relaxen. Bijkomen van een jaar hard werken. Dat heb ik best verdiend, al zeg ik het zelf.

Groetjes uit Bangkok