Cambodja, Siem Reap, Sihanoukville, Koh Rong
Door: Susuan
Blijf op de hoogte en volg Susan
22 December 2015 | Cambodja, Phnom-Penh
Mijn vorige reisverslag eindigde in Laos en nu ben ik alweer op mijn laatste bestemming in Cambodja. Wat gaat de tijd toch snel.
Vanuit Don Det heb ik een VIP bus geboekt om de grens van Laos - Cambodja over te gaan en verder te reizen naar Siem Reap. Bij de guesthouse verzekerde ze me dat het een grote comfortabele bus zou zijn met toilet en airco en dat we aangekomen in Cambodja, over de "new road" naar Siem Reap zouden rijden. Aangezien ik verhalen op internet had gelezen van mensen die over deze reis 18 uur hadden gedaan terwijl de afstand concreet nog geen 450 km was, wilde ik er zeker van zijn dat ik inderdaad een bus had die niet over de oude weg vol met gaten en hobbels zou gaan. Omdat ik nog geen visum had voor Cambodja, moest dit eerst geregeld worden alvorens we de grens naar Cambodja over konden. Bij het busstation zat een mannetje die voor een paar dollar de grensformaliteiten en het visum zou regelen. Op zijn tafeltje lagen al een aantal paspoorten, maar desondanks vond ik het best wel eng om bij hem mijn paspoort achter te laten. Hij vertelde ons dat wij moesten wachten tot onze VIP bus zou komen en hij ons dan weer zou opwachten bij de grens. Vervolgens stapte hij in een minivan en verdween met onze paspoorten richting de grens. Toen kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. Stel dat ik hem niet meer zou kunnen vinden en hij er gewoon met de paspoorten van door zou zijn. Wat dan?? Er gingen toch wel allerlei worst case scenario's door mijn hoofd, maar uiteindelijk vertrouwde ik er toch maar op dat het allemaal goed zou komen, omdat honderden mensen me immers voor waren gegaan. Uiteindelijk na 20 minuten wachten (5 minuten betekent in dit soort landen meestal 4 x zoveel) kwam dan eindelijk onze bus die ons naar de grens bracht. In de bus liep een mannetje die vervolgens vroeg of degene die nog geen visum hadden, hun paspoort bij hem wilde inleveren, want hij zou dan alles regeleln. Toen kreeg ik het pas echt benauwd. Ik was echt effe bang dat ik mijn paspoort aan een louche tyoe had afgegeven en deze nooit meer terug zou zien. In de bus zaten nog meer mensen die hun paspoort aan het andere mannetje hadden afgegeven, dus we zeiden tegen deze meneer dat de andere meneer onze paspoorten had. Aangezien hij vervolgens niet aangaf dat we dan nu een probleem hadden, geloofde ik dan toch maar dat ik mijn paspoort wel weer terug zou krijgen. Na ca. een half uurtje wachten, kwam ons mannetje dan toch met alle paspoorten inclusief visum en geldig stempel. Pfffff, de opluchting was groot en niet alleen bij mij. Uiteindelijk konden we dan de grens van Cambodja over, maar tot mijn grote verwondering wordt ons in het plaatsje Stung Treng gemeld dat degene die naar Siem Reap gaan, hier op een minibusje worden gezet en deze dan naar Siem Reap zou verder rijden. Dit was weer eens niet wat ons beloofd was, namelijk een VIP bus met toilet en airco. Dus uiteindelijk 35 dollar betaalt voor een uurtje met een VIP bus en vervolgens de overige uren met een minivan die over weinig comfort beschikt. Maar ja, welke keuze heb je? We hebben ons ook echt afgevraagd of we nu daadwerkelijk over de "new road" naar Siem Reap zijn gereden. Op mijn appje maps.me checkte ik af en toe hoe hard we reden en boven de 60 km kwamen we echt niet uit, want de weg zat vol met hobbels en gaten. Af en toe reed de chauffeur zo hard over een hobbel heen dat we met zijn allen zo ongeveer tegen het plafond aan vlogen. Echt een comfortabele rit konden we het niet noemen, maar uiteindelijk om 18.30 uur kwamen we dan toch in Siem Reap aan.
In de bus had ik een Zwitserse jongen ontmoet die al een hostel in Siem Reap geboekt had. Omdat ik nog niets geboekt had, vond ik het wel handig met hem samen een tuktuk te nemen en met hem mee te gaan naar zijn hostel. Het lag midden in het centrum en als ik het niets vond, kon ik alsnog een ander hostel zoeken. Maar uiteindelijk bleek het een prima hostel met zelfs een heerlijk zwembad erbij. En met dik 35 graden is dat een prettige bijkomstigheid. Voor 4 dollar per nacht sliep ik een 16 persoons dorm. Niet helemaal ideaal, maar ach, 2 nachten zou ik wel volhouden. We hadden met de tuktuk chauffeur een dealtje gemaakt dat hij ons voor 3 dollar pp naar de hostel zou brengen en dan zou ik de volgende dag met hem naar Angkor Wat gaan voor 15 dollar voor de hele dag. De volgende dag stond hij inderdaad netjes op me te wachten en heeft hij me naar Angkor Wat gereden. Hij zette me dan op een punt af en we spraken dan af waar hij me weer op zou pikken. Zo gezegd, zo gedaan. Allereerst kwamen we bij Angkor Wat. Angkor Wat is het grootste tempelcomplex ter wereld. De bouw begon in 1113, onder de regering van Suryavarman II, en werd vlak voor de dood van de koning in 1150 opgeleverd. De tempel is zo'n 65 meter hoog en het staat sinds 1992 op de wereld erfgoedlijst van de UNESCO. Het was eerst een Hindoe tempel, gewijd aan Vishnu, en ruim 100 jaar later werd het een Boeddhistische tempel. De tempel heeft een duidelijke Khmer architectuur en is het symbool voor Cambodja geworden. Het verschijnt zelfs op de nationale vlag. Angkor Wat vond ik mooi, maar maakte niet enorm veel indruk op mij. Het lag misschien ook wel aan de warmte, want met 40 graden tempels bekijken, is niet echt een feestje, kan ik je zeggen.
Daarna reden we naar de tempel Banyon en deze tempel is bekend door zijn 54 torens die elk 4 gezichten afbeelden. De bouwstijl is een mengsel van boeddhisme en hindoeïsme, in de tempel zijn afbeeldingen van beide godsdiensten te vinden. De tempel is gewijd aan het Boeddhisme. Door zijn uitbundige beeldhouwwerk wordt deze tempel beschouwd als één van de meest belangrijke van Angkor.
Vervolgens door naar de Ta Prohm tempel en die vond ik echt het meest indrukwekkend. Het is een unieke en fascinerende tempel, mede doordat de wortels van de bomen uit de tempel groeien. De tempel heeft een lengte van 42 meter, is 36 meter breed en 11 meter hoog. De tempel van Ta Prohm werd als locatie gekozen in de film Tomb Raider, met Angelina Jolie in de rol van Lara Croft.
Je kan voor Angkor Wat entreekaarten kopen van 1, 3 of 7 dagen. Ik had zelf aan een halve dag genoeg, wellicht vanwege de warmte of misschien omdat ik al zoveel tempels gezien had. De middag heb ik lekker aan het zwembad doorgebracht.
Omdat ik niet weer een hele dag in een bus wilde zitten en daardoor ook weer een dag zou verliezen, besloot ik een slaapbus naar Sihanoukville te boeken. Bij het reisburo had ik meerdere keren gevraagd of deze bus wel echt rechtstreeks naar Sihoukville zou rijden, want ik wilde niet midden in de nacht moeten overstappen op een andere bus. De man verzekerde mij dat het een bus zou zijn met echte bedden, met toilet en dat deze rechtstreeks, zonder stoppen, naar Sihanoukville zou rijden. Maar niets was natuurlijk minder waar!! Ten eerste beschikt de bus niet over een toilet, dus dan weet je al dat hij onderweg toch af en toe zal stoppen. En surprise surprise; om 4 uur 's nachts stopt de bus in Phnom Penh en worden we met zijn allen (iedereen moest naar Sihanoukville) de bus uit gebonjourd. Er werd ons verteld dat er binnen 10 minuten een andere bus zou komen die ons naar Sihanoukville zou brengen. Iedereen was behoorlijk over de zeik, want de meeste hadden om dezelfde redenen als ik de slaapbus geboekt. Wonder boven wonder kwam na tien minuten een andere bus voorrijden (exact dezelfde bus, alleen een ander kleurtje) en dan vraag je je echt af waarom we niet met de oorspronkelijke door gereden zijn naar Sihanoukville. Ze zullen er vast hun redenen voor hebben, maar ik begrijp ze in ieder geval niet.
Uiteindelijk worden we om 8 uur 's ochtends op het busstation van Sihanoukville afgezet. Ik pak hier de eerste de beste tuktuk die me naar mijn guesthouse brengt. Ik heb een guesthouse geboekt dat aan het Otres strand (het mooiste strand van Sihanoukville) ligt. En eerlijk is eerlijk, mooi is het zeker. Het strand is parelwit en het water is azuurblauw. Dat maakt dan de busrit toch weer goed. Ik verblijf hier 3 nachten, dus ik heb 2 hele dagen relaxen in het vooruitzicht. De tijd vliegt voorbij, ik ontmoet een leuk Nederlands stel waar ik leuke gesprekken mee heb, het eten is er heerlijk en voordat ik het weet, is mijn laatste nacht alweer aangebroken. En wat voor nacht! De buren hebben elke donderdag een feest met DJ en draaien tot diep in de nacht muziek. Aangezien ons huisje van bamboe naast de tent van de buren ligt, dreunen we ongeveer ons bed uit. Mijn oordoppen zijn er niet in de verste verte niet tegen bestand, maar ik vind de muziek zo waardeloos, dat ik er ook niet voor mijn bed uitkom. Uiteindelijk, om 3 uur 's nachts wordt het dan eindelijk stil. Om acht uur mijn bedje alweer uit omdat ik vandaag naar Koh Rong vertrek.
Bij de haven van Sihanoukville aangekomen, krijg ik te horen dat de speedferry die er maar 45 minuten over doet, niet gaat vandaag omdat de zee te ruw is. Het alternatief is de slowboat die er 2 `a 3 uur over zal doen. Tja, weinig keuze dan he! Nou, ze hebben voor 1 keer eens niet teveel gezegd. De zee is inderdaad ruw en dat is nog een understatement. De boot is helemaal volgestouwd met mensen die eigenlijk de speedferry geboekt hadden en tevens met de mensen die de slowboat geboekt hebben. Tjokvol dus. Er moeten mensen op de grond zitten en elk plekje wordt opgevuld. Na 20 minuten gevaren te hebben, worden de kotszakjes uitgedeeld. Ik zie de eerste mensen wit wegtrekken. Nog nooit heb ik zo'n hoge golven gezien. Tegenover mij zit een Chinese dame die om de twee minuten en bij elke golf " Oh my God, oh my God" roept. Mens, hou je mond, denk ik. Maar ja, dat doet ze natuurlijk niet. In het begin vinden de meesten het nog wel grappig, die hoge golven. Het lijkt net alsof je in een attractie van een pretpark zit. Maar naarmate de tijd vordert, de golven er niet kleiner op worden en meer en meer mensen hun kotszakje moeten gebruiken, zie je langzaamaan de gezichten betrekken. Allerlei gedachten gaan nu toch wel door mijn hoofd. " What if" en vul de rest zelf maar in. Ik kijk om me heen en vraag me af of het misschien toch niet verstandig is ergens een lifevest te bemachtigen. Ze hebben er in ieder geval niet genoeg aan boord, das een feit. Uiteindelijk weet ik er eentje ergens vandaan te trekken en ik voel me toch een stukje veiliger met zo'n ding aan. Schijnveiligheid natuurlijk, want als het echt mis loopt, dan red ik het ook niet met zo'n lifevest. Na 2,5 uur varen komt dan toch eindelijk de kust van Koh Rong in zicht. Het strand blijkt volledig overspoeld door de ruwe zee. Het eerste aanzicht is dus niet echt geweldig. Gelukkig is de ellende nog niet compleet. Het hotel waar ik verblijf, heeft ivm de hoge golven het ochtendbootje (er gaan er maar twee per dag) afgezegd en de middagboot komt pas om 4 uur 's middags en ik mag dus nog eens 4 uur wachten tot ik uberhaubt bij mijn hotel kan komen. Een andere keuze dan per boot is er niet, dus ik besluit er maar het beste van te maken en nadat mijn misselijkheid gezakt is, maak ik er maar een uitgebreide lunch van. Uiteindelijk om 5 uur vertrekken we dan toch eindelijk naar ons resort. We zijn ongeveer 10 minuten onderweg als de schipper een telefoontje krijgt. Ik grap en grol nog naar mijn buurvrouw dat we nu vast om moeten draaien en vandaag niet naar ons resort kunnen. Tot mijn grote verbazing draait de schipper inderdaad de boot om en varen we weer terug naar de haven. Alsof het deze dag nog niet genoeg tegen heeft gezeten! Uiteindelijk blijkt dat er toch nog twee mensen extra mee moeten naar het resort en omdat de hele Ferry-dienstregeling vanwege de weeromstandigheden totaal in de war was, kwam de laatste Ferry een stuk later aan dan verwacht. Uiteindelijk zijn we dan toch compleet en varen we naar Paradise beach resort. Het resort heeft een eigen prive strand en beschikt over bungalows, tenten op de grond en tenten op palen. Ik heb een tentje op palen geboekt en het is comfortabeler dan ik verwacht had. De volgende dag breng ik de dag wandelend over het strand, zwemmend en liggend een strandbedje door, maar het is toch minder mooi dan de foto's doen geloven. Het strand ligt vol met troep en plastic. Aangezien er ook weinig te doen valt, besluit ik om na nog 1 nachtje toch weer terug te gaan naar Sihanoukville en van daaruit dan naar mijn eindbestemming Phnom Penh te reizen. De volgende ochtend is ze zee gelukkig weer helemaal kalm en om negen uur varen we naar de haven. Als ik bij het kantoortje van de speedferry kom en om de Ferry van 12.00 uur vraag, zegt de dame dat alle drie de speedferry's van die dag al vol zitten. Maar goed nieuws, ik kan nog wel mee met de slowferry! Yeah, wat een feest! Als ik een uurtje later voor de zekerheid check of de slowferry vanaf dezelfde pier vertrekt, krijg ik van dezelfde dame te horen dat de slowferry van 11.00 niet meer gaat! De volgende gaat pas om 14.00 uur (als je mazzel hebt) Ik heb er dan flink de pee in en Koh Rong is in mijn hoofd inmiddels gedegradeerd tot Koh ROT! De dame zegt vervolgens dat ik evt wel stand-by kan staan voor het geval mensen niet op komen dagen. Ik besluit om het er maar op te wagen, maar als ik het aantal stand-byers zie, geef ik het weinig kans. Wonder boven wonder kan ik en alle 20 andere stand-byers toch nog mee en ik heb zelfs nog een zitplaats. Begrijp er werkelijk geen bal van hoe het allemaal werkt in Cambodja. Op de boot spreek ik met een meisje die me vertelt dat ze een ticket voor de speedferry had, maar dat ze de speedferry van 10.00 uur ineens vervroegd hadden naar 09.00 uur. Deze kon ze niet halen, want onze boot vanaf het resort vertrok pas om 9 uur. (Zij zat op hetzelfde resort) Uiteindelijk neemt ze dan maar een taxiboot met extra kosten om de speedferry van 9.00 uur te kunnen halen. Als ze dan in de haven aankomt, wordt haar doodleuk medegedeeld dat de speedferry niet om 9.00 uur vertrekt, maar nu ineens om 11.00 uur. Echter, deze zit al vol, maar als ze 5 dollar extra zou bijbetalen, zou ze nog wel mee kunnen. VOL = VOL toch? Maar blijkbaar werkt dat hier niet zo. Zo gaat dat hier in Cambodja. Afspraken zijn er om niet nagekomen te worden. En zo verandert voor mij Cambodja in Cam-ROT-ja.
Weer terug in Sihanoukvillle besluit ik gelijk mijn bus naar Phnom Penh te boeken. De ochtend lukt helaas niet meer, maar ik kan wel 's middags. Op naar de volgende en laatste bestemming, Phnom Penh.
To be continued.
Vanuit Don Det heb ik een VIP bus geboekt om de grens van Laos - Cambodja over te gaan en verder te reizen naar Siem Reap. Bij de guesthouse verzekerde ze me dat het een grote comfortabele bus zou zijn met toilet en airco en dat we aangekomen in Cambodja, over de "new road" naar Siem Reap zouden rijden. Aangezien ik verhalen op internet had gelezen van mensen die over deze reis 18 uur hadden gedaan terwijl de afstand concreet nog geen 450 km was, wilde ik er zeker van zijn dat ik inderdaad een bus had die niet over de oude weg vol met gaten en hobbels zou gaan. Omdat ik nog geen visum had voor Cambodja, moest dit eerst geregeld worden alvorens we de grens naar Cambodja over konden. Bij het busstation zat een mannetje die voor een paar dollar de grensformaliteiten en het visum zou regelen. Op zijn tafeltje lagen al een aantal paspoorten, maar desondanks vond ik het best wel eng om bij hem mijn paspoort achter te laten. Hij vertelde ons dat wij moesten wachten tot onze VIP bus zou komen en hij ons dan weer zou opwachten bij de grens. Vervolgens stapte hij in een minivan en verdween met onze paspoorten richting de grens. Toen kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. Stel dat ik hem niet meer zou kunnen vinden en hij er gewoon met de paspoorten van door zou zijn. Wat dan?? Er gingen toch wel allerlei worst case scenario's door mijn hoofd, maar uiteindelijk vertrouwde ik er toch maar op dat het allemaal goed zou komen, omdat honderden mensen me immers voor waren gegaan. Uiteindelijk na 20 minuten wachten (5 minuten betekent in dit soort landen meestal 4 x zoveel) kwam dan eindelijk onze bus die ons naar de grens bracht. In de bus liep een mannetje die vervolgens vroeg of degene die nog geen visum hadden, hun paspoort bij hem wilde inleveren, want hij zou dan alles regeleln. Toen kreeg ik het pas echt benauwd. Ik was echt effe bang dat ik mijn paspoort aan een louche tyoe had afgegeven en deze nooit meer terug zou zien. In de bus zaten nog meer mensen die hun paspoort aan het andere mannetje hadden afgegeven, dus we zeiden tegen deze meneer dat de andere meneer onze paspoorten had. Aangezien hij vervolgens niet aangaf dat we dan nu een probleem hadden, geloofde ik dan toch maar dat ik mijn paspoort wel weer terug zou krijgen. Na ca. een half uurtje wachten, kwam ons mannetje dan toch met alle paspoorten inclusief visum en geldig stempel. Pfffff, de opluchting was groot en niet alleen bij mij. Uiteindelijk konden we dan de grens van Cambodja over, maar tot mijn grote verwondering wordt ons in het plaatsje Stung Treng gemeld dat degene die naar Siem Reap gaan, hier op een minibusje worden gezet en deze dan naar Siem Reap zou verder rijden. Dit was weer eens niet wat ons beloofd was, namelijk een VIP bus met toilet en airco. Dus uiteindelijk 35 dollar betaalt voor een uurtje met een VIP bus en vervolgens de overige uren met een minivan die over weinig comfort beschikt. Maar ja, welke keuze heb je? We hebben ons ook echt afgevraagd of we nu daadwerkelijk over de "new road" naar Siem Reap zijn gereden. Op mijn appje maps.me checkte ik af en toe hoe hard we reden en boven de 60 km kwamen we echt niet uit, want de weg zat vol met hobbels en gaten. Af en toe reed de chauffeur zo hard over een hobbel heen dat we met zijn allen zo ongeveer tegen het plafond aan vlogen. Echt een comfortabele rit konden we het niet noemen, maar uiteindelijk om 18.30 uur kwamen we dan toch in Siem Reap aan.
In de bus had ik een Zwitserse jongen ontmoet die al een hostel in Siem Reap geboekt had. Omdat ik nog niets geboekt had, vond ik het wel handig met hem samen een tuktuk te nemen en met hem mee te gaan naar zijn hostel. Het lag midden in het centrum en als ik het niets vond, kon ik alsnog een ander hostel zoeken. Maar uiteindelijk bleek het een prima hostel met zelfs een heerlijk zwembad erbij. En met dik 35 graden is dat een prettige bijkomstigheid. Voor 4 dollar per nacht sliep ik een 16 persoons dorm. Niet helemaal ideaal, maar ach, 2 nachten zou ik wel volhouden. We hadden met de tuktuk chauffeur een dealtje gemaakt dat hij ons voor 3 dollar pp naar de hostel zou brengen en dan zou ik de volgende dag met hem naar Angkor Wat gaan voor 15 dollar voor de hele dag. De volgende dag stond hij inderdaad netjes op me te wachten en heeft hij me naar Angkor Wat gereden. Hij zette me dan op een punt af en we spraken dan af waar hij me weer op zou pikken. Zo gezegd, zo gedaan. Allereerst kwamen we bij Angkor Wat. Angkor Wat is het grootste tempelcomplex ter wereld. De bouw begon in 1113, onder de regering van Suryavarman II, en werd vlak voor de dood van de koning in 1150 opgeleverd. De tempel is zo'n 65 meter hoog en het staat sinds 1992 op de wereld erfgoedlijst van de UNESCO. Het was eerst een Hindoe tempel, gewijd aan Vishnu, en ruim 100 jaar later werd het een Boeddhistische tempel. De tempel heeft een duidelijke Khmer architectuur en is het symbool voor Cambodja geworden. Het verschijnt zelfs op de nationale vlag. Angkor Wat vond ik mooi, maar maakte niet enorm veel indruk op mij. Het lag misschien ook wel aan de warmte, want met 40 graden tempels bekijken, is niet echt een feestje, kan ik je zeggen.
Daarna reden we naar de tempel Banyon en deze tempel is bekend door zijn 54 torens die elk 4 gezichten afbeelden. De bouwstijl is een mengsel van boeddhisme en hindoeïsme, in de tempel zijn afbeeldingen van beide godsdiensten te vinden. De tempel is gewijd aan het Boeddhisme. Door zijn uitbundige beeldhouwwerk wordt deze tempel beschouwd als één van de meest belangrijke van Angkor.
Vervolgens door naar de Ta Prohm tempel en die vond ik echt het meest indrukwekkend. Het is een unieke en fascinerende tempel, mede doordat de wortels van de bomen uit de tempel groeien. De tempel heeft een lengte van 42 meter, is 36 meter breed en 11 meter hoog. De tempel van Ta Prohm werd als locatie gekozen in de film Tomb Raider, met Angelina Jolie in de rol van Lara Croft.
Je kan voor Angkor Wat entreekaarten kopen van 1, 3 of 7 dagen. Ik had zelf aan een halve dag genoeg, wellicht vanwege de warmte of misschien omdat ik al zoveel tempels gezien had. De middag heb ik lekker aan het zwembad doorgebracht.
Omdat ik niet weer een hele dag in een bus wilde zitten en daardoor ook weer een dag zou verliezen, besloot ik een slaapbus naar Sihanoukville te boeken. Bij het reisburo had ik meerdere keren gevraagd of deze bus wel echt rechtstreeks naar Sihoukville zou rijden, want ik wilde niet midden in de nacht moeten overstappen op een andere bus. De man verzekerde mij dat het een bus zou zijn met echte bedden, met toilet en dat deze rechtstreeks, zonder stoppen, naar Sihanoukville zou rijden. Maar niets was natuurlijk minder waar!! Ten eerste beschikt de bus niet over een toilet, dus dan weet je al dat hij onderweg toch af en toe zal stoppen. En surprise surprise; om 4 uur 's nachts stopt de bus in Phnom Penh en worden we met zijn allen (iedereen moest naar Sihanoukville) de bus uit gebonjourd. Er werd ons verteld dat er binnen 10 minuten een andere bus zou komen die ons naar Sihanoukville zou brengen. Iedereen was behoorlijk over de zeik, want de meeste hadden om dezelfde redenen als ik de slaapbus geboekt. Wonder boven wonder kwam na tien minuten een andere bus voorrijden (exact dezelfde bus, alleen een ander kleurtje) en dan vraag je je echt af waarom we niet met de oorspronkelijke door gereden zijn naar Sihanoukville. Ze zullen er vast hun redenen voor hebben, maar ik begrijp ze in ieder geval niet.
Uiteindelijk worden we om 8 uur 's ochtends op het busstation van Sihanoukville afgezet. Ik pak hier de eerste de beste tuktuk die me naar mijn guesthouse brengt. Ik heb een guesthouse geboekt dat aan het Otres strand (het mooiste strand van Sihanoukville) ligt. En eerlijk is eerlijk, mooi is het zeker. Het strand is parelwit en het water is azuurblauw. Dat maakt dan de busrit toch weer goed. Ik verblijf hier 3 nachten, dus ik heb 2 hele dagen relaxen in het vooruitzicht. De tijd vliegt voorbij, ik ontmoet een leuk Nederlands stel waar ik leuke gesprekken mee heb, het eten is er heerlijk en voordat ik het weet, is mijn laatste nacht alweer aangebroken. En wat voor nacht! De buren hebben elke donderdag een feest met DJ en draaien tot diep in de nacht muziek. Aangezien ons huisje van bamboe naast de tent van de buren ligt, dreunen we ongeveer ons bed uit. Mijn oordoppen zijn er niet in de verste verte niet tegen bestand, maar ik vind de muziek zo waardeloos, dat ik er ook niet voor mijn bed uitkom. Uiteindelijk, om 3 uur 's nachts wordt het dan eindelijk stil. Om acht uur mijn bedje alweer uit omdat ik vandaag naar Koh Rong vertrek.
Bij de haven van Sihanoukville aangekomen, krijg ik te horen dat de speedferry die er maar 45 minuten over doet, niet gaat vandaag omdat de zee te ruw is. Het alternatief is de slowboat die er 2 `a 3 uur over zal doen. Tja, weinig keuze dan he! Nou, ze hebben voor 1 keer eens niet teveel gezegd. De zee is inderdaad ruw en dat is nog een understatement. De boot is helemaal volgestouwd met mensen die eigenlijk de speedferry geboekt hadden en tevens met de mensen die de slowboat geboekt hebben. Tjokvol dus. Er moeten mensen op de grond zitten en elk plekje wordt opgevuld. Na 20 minuten gevaren te hebben, worden de kotszakjes uitgedeeld. Ik zie de eerste mensen wit wegtrekken. Nog nooit heb ik zo'n hoge golven gezien. Tegenover mij zit een Chinese dame die om de twee minuten en bij elke golf " Oh my God, oh my God" roept. Mens, hou je mond, denk ik. Maar ja, dat doet ze natuurlijk niet. In het begin vinden de meesten het nog wel grappig, die hoge golven. Het lijkt net alsof je in een attractie van een pretpark zit. Maar naarmate de tijd vordert, de golven er niet kleiner op worden en meer en meer mensen hun kotszakje moeten gebruiken, zie je langzaamaan de gezichten betrekken. Allerlei gedachten gaan nu toch wel door mijn hoofd. " What if" en vul de rest zelf maar in. Ik kijk om me heen en vraag me af of het misschien toch niet verstandig is ergens een lifevest te bemachtigen. Ze hebben er in ieder geval niet genoeg aan boord, das een feit. Uiteindelijk weet ik er eentje ergens vandaan te trekken en ik voel me toch een stukje veiliger met zo'n ding aan. Schijnveiligheid natuurlijk, want als het echt mis loopt, dan red ik het ook niet met zo'n lifevest. Na 2,5 uur varen komt dan toch eindelijk de kust van Koh Rong in zicht. Het strand blijkt volledig overspoeld door de ruwe zee. Het eerste aanzicht is dus niet echt geweldig. Gelukkig is de ellende nog niet compleet. Het hotel waar ik verblijf, heeft ivm de hoge golven het ochtendbootje (er gaan er maar twee per dag) afgezegd en de middagboot komt pas om 4 uur 's middags en ik mag dus nog eens 4 uur wachten tot ik uberhaubt bij mijn hotel kan komen. Een andere keuze dan per boot is er niet, dus ik besluit er maar het beste van te maken en nadat mijn misselijkheid gezakt is, maak ik er maar een uitgebreide lunch van. Uiteindelijk om 5 uur vertrekken we dan toch eindelijk naar ons resort. We zijn ongeveer 10 minuten onderweg als de schipper een telefoontje krijgt. Ik grap en grol nog naar mijn buurvrouw dat we nu vast om moeten draaien en vandaag niet naar ons resort kunnen. Tot mijn grote verbazing draait de schipper inderdaad de boot om en varen we weer terug naar de haven. Alsof het deze dag nog niet genoeg tegen heeft gezeten! Uiteindelijk blijkt dat er toch nog twee mensen extra mee moeten naar het resort en omdat de hele Ferry-dienstregeling vanwege de weeromstandigheden totaal in de war was, kwam de laatste Ferry een stuk later aan dan verwacht. Uiteindelijk zijn we dan toch compleet en varen we naar Paradise beach resort. Het resort heeft een eigen prive strand en beschikt over bungalows, tenten op de grond en tenten op palen. Ik heb een tentje op palen geboekt en het is comfortabeler dan ik verwacht had. De volgende dag breng ik de dag wandelend over het strand, zwemmend en liggend een strandbedje door, maar het is toch minder mooi dan de foto's doen geloven. Het strand ligt vol met troep en plastic. Aangezien er ook weinig te doen valt, besluit ik om na nog 1 nachtje toch weer terug te gaan naar Sihanoukville en van daaruit dan naar mijn eindbestemming Phnom Penh te reizen. De volgende ochtend is ze zee gelukkig weer helemaal kalm en om negen uur varen we naar de haven. Als ik bij het kantoortje van de speedferry kom en om de Ferry van 12.00 uur vraag, zegt de dame dat alle drie de speedferry's van die dag al vol zitten. Maar goed nieuws, ik kan nog wel mee met de slowferry! Yeah, wat een feest! Als ik een uurtje later voor de zekerheid check of de slowferry vanaf dezelfde pier vertrekt, krijg ik van dezelfde dame te horen dat de slowferry van 11.00 niet meer gaat! De volgende gaat pas om 14.00 uur (als je mazzel hebt) Ik heb er dan flink de pee in en Koh Rong is in mijn hoofd inmiddels gedegradeerd tot Koh ROT! De dame zegt vervolgens dat ik evt wel stand-by kan staan voor het geval mensen niet op komen dagen. Ik besluit om het er maar op te wagen, maar als ik het aantal stand-byers zie, geef ik het weinig kans. Wonder boven wonder kan ik en alle 20 andere stand-byers toch nog mee en ik heb zelfs nog een zitplaats. Begrijp er werkelijk geen bal van hoe het allemaal werkt in Cambodja. Op de boot spreek ik met een meisje die me vertelt dat ze een ticket voor de speedferry had, maar dat ze de speedferry van 10.00 uur ineens vervroegd hadden naar 09.00 uur. Deze kon ze niet halen, want onze boot vanaf het resort vertrok pas om 9 uur. (Zij zat op hetzelfde resort) Uiteindelijk neemt ze dan maar een taxiboot met extra kosten om de speedferry van 9.00 uur te kunnen halen. Als ze dan in de haven aankomt, wordt haar doodleuk medegedeeld dat de speedferry niet om 9.00 uur vertrekt, maar nu ineens om 11.00 uur. Echter, deze zit al vol, maar als ze 5 dollar extra zou bijbetalen, zou ze nog wel mee kunnen. VOL = VOL toch? Maar blijkbaar werkt dat hier niet zo. Zo gaat dat hier in Cambodja. Afspraken zijn er om niet nagekomen te worden. En zo verandert voor mij Cambodja in Cam-ROT-ja.
Weer terug in Sihanoukvillle besluit ik gelijk mijn bus naar Phnom Penh te boeken. De ochtend lukt helaas niet meer, maar ik kan wel 's middags. Op naar de volgende en laatste bestemming, Phnom Penh.
To be continued.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
